Kto potrzebuje pomocy? - zabawa z kartą pracy
Obejrzyj z dzieckiem po kolei ilustracje osób, które potrzebują pomocy. Zadaniem dziecka jest powiedzieć, jak można pomóc przedstawionym na ilustracjach osobom (gdy dziecko nie wie podpowiadamy lub dajemy możliwości do wyboru):
- dziecko zgubione w tłumie
- pożar
- jedno dziecko bije drugie
- dziecko, które nie ma się czym bawić
- ktoś sprząta i jest zmęczony
- ktoś niesie ciężkie siatki.
Zachęć dziecko, aby pomogło komuś jeszcze tego samego dnia – niech samo lub z Twoją pomocą wymyśli coś, co będzie na miarę jego możliwości.
ROZWIĄZYWANIE KONFLIKTÓW
To bardzo ważna umiejętność. Przeczytaj z dzieckiem wiersz na ten temat i porozmawiajcie o jego treści.
SPRZECZKA NA GRZĄDCE (Dorota Bentkowska)
Na grządce wybuchła sprzeczka,
pokłóciła się Porzeczka
z Panią Truskawkową, która z nich jest owoców królową.
Truskawka mówi te słowa:
„jedna jest tylko królowa, królewski mam płaszcz czerwony,
złotem przyozdobiony”.
Porzeczka śmiechem wybucha:
„Czy Pani w ogóle się słuch?
W świecie owoców czerwony
to kolor spospolicony.
Trzeba coś więcej posiadać,
aby na tronie zasiadać.
Ja w czarny kolor przybrana,
nocnych tajemnic dama”
Truskawka, choć obrażona,
powiada dalej wzburzona:
Ja jestem słodsza od Ciebie.
Kto zje mnie jest niczym w niebie.
Ty kwaśna niby cytryna
i rzednie od Ciebie mina.
Kiedy Cię ktoś spróbuje,
wnet tego pożałuje.”
Porzeczka dalej uparta:
„To ja jestem korony warta.
Choć słodszy jest twój smak,
witamin w Tobie brak.
Ja wszystkim wychodzę na zdrowie
i każdy lekarz to powie
ponieważ me witaminy są lepsze od aspiryny.”
Inne owoce w ogrodzie,
świadkując tak ich niezgodzie,
dość w końcu tej kłótni miały i tak się odezwały:
„Żadna z was zostać królową
nie może owocową.
Pełno w was głupiej zazdrości
i brak królewskiej mądrości”.
Obydwie się zawstydziły
i swoje głowy spuściły:
W końcu zaczyna porzeczka
„Truskawko, po co ta sprzeczka?
Przyjmij dziś me przeprosiny,
muszę się przyznać do winy”.
Truskawka na to odparła:
„Każda z nas się uparła!
Lecz moja Porzeczko
skończmy już wreszcie z tą sprzeczką.
Niech przyjaźń połączy nas szczera
i jedna niech drugą wspiera”.
Od tego dnia pośród grządek
panował spokój, porządek.
Nie było już więcej sprzeczek
truskawek oraz porzeczek.
Rozmowa o treści wiersza:
- Kto z kim się kłócił?
- O co pokłóciły się truskawka i porzeczka?
- Dlaczego każda z nich uważała, że powinna zosatć królową owoców?
- Jak inne owoce zareagowały na ich kłótnię?
- Co należy zrobić, kiedy się z kimś pokłócimy? Jakich użyć słów, aby się pogodzić?
ĆWICZENIA DLA DZIECI OBJĘTYCH POMOCĄ PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA
W tym tygodniu propozycja zabawy z dzieckiem, którą możecie Państwo z powodzeniem wykorzystać w domu. Głównym jej celem jest uczenie się umiejętności dzielenia się z innymi i nawiązywania dobrych relacji. Do zabawy wykorzystajcie ilustracje różnych przedmiotów z przesłanych kart pracy.
Pomiędzy uczestników zabawy (możemy włączyć rodzeństwo lub krewnych np. ciocia, wujek) rozdajemy karty z ilustracjami przedmiotów, które można dać na prezent (rower, kubek, miś, książka itp.). Następnie włączamy dowolną muzykę a wszyscy biorący udział spacerują powoli. Kiedy muzyka ucichnie (potrzebny jest ktoś, kto będzie obsługiwał wykorzystywane w tym celu urządzenie) należy jak najszybciej dobrać się w pary i wymienić się prezentami, mówiąc „Daję Ci ...”. Druga osoba odpowiada „Dziękuję” po czym daje swój prezent. Gra toczy się dopóki wszyscy uczestnicy nie wymienią się prezentami. Na zakończenie podsumujcie zabawę opowiadając jak się czuliście kiedy dawaliście i gdy otrzymaliście prezent. Miłej zabawy!
ĆWICZENIA DLA DZIECI OBJĘTYCH POMOCĄ PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA
Moje umiejętności – dziecko dostaje kartę zawierającą ilustracje różnych czynności. Jego zadaniem jest pokolorowanie tych, które uważa za dobrze przez siebie opanowane. Następnie analizując po kolei każdą czynność zapytaj dziecka: dlaczego uważa, że wybraną czynność uważa za dobrze opanowaną? Co takiego pozwala mu właściwie ją wykonywać? Jakie cechy trzeba mieć, żeby dobrze to robić? Na zakończenie pochwal dziecko za wykonaną pracę.
Ćwiczenia stóp dziecka
Profilaktyka stóp dzieci jest bardzo ważna. Co jednak należy robić, żeby
wspierać naturalny proces wykształcania się łuków stopy, a co za tym idzie
poprawiać stabilizację całego ciała? Poniżej kilka propozycji ćwiczeń
usprawniających i korekcyjnych na stopy płasko-koślawe i koślawe kolana.
Podstawowe zasady ćwiczeń
1. Wszystkie
ćwiczenia powinny być wykonywane na boso.
2. Dobór
ćwiczeń i stopień ich trudności należy dobrać do wieku i usposobienia dziecka.
3. Ćwiczenia
powinny być zabawą. Warto ubrać je w kontekst tematyczny.
4. Należy
ćwiczyć razem z dzieckiem codziennie po kilka minut.
5. Przy
każdym ćwiczeniu należy zwracać uwagę na prawidłowe ustawienie stopy.
6. Tempo
ćwiczeń powinno być wolne, żeby dziecko mogło starannie wykonać każdy ruch.
I. Ćwiczenia
profilaktyczne
Chód
Po około 15 kroków: chodzenie na
palcach (tzw. mama na obcasach), na piętach (tzw. spacer niedźwiedzia) i na
zewnętrznych krawędziach stóp z mocno podkurczonymi palcami (tzw. ufoludki).
Cykl można w ramach rozgrzewki powtórzyć kilka razy.
Chód w przysiadzie
Dziecko robi przysiad i chodzi w tej
pozycji.
Skracanie stopy
Dziecko siedzi ze stopami opartymi o
podłoże. Zadaniem jest utworzenie tunelu w śródstopiu, żeby taśma/szarfa mogła
być swobodnie przeciągnięta pod stopą. Dziecko podkurcza palce i wypycha
podbicie stopy do góry. Pierwsza głowa kości śródstopia (przy dużym palcu)
powinna być dociśnięta do podłoża, żeby taśma/szarfa nie wysunęła się spod
stopy. W drugiej opcji można wykonać to ćwiczenie w pozycji stojącej.
Foka
Dziecko leży na brzuchu, ręce ma pod
brodą, a nogi ugięte w stawach kolanowych. Stara się klaskać stopami.
Malowanie stopami
Dziecko siedzi, stopą trzyma (między
pierwszym a drugim palcem) kredkę lub flamaster i maluje na papierze rozłożonym
na podłożu. Mogą być to dowolne kształty. Starsze dzieci mogą malować cyferki,
kształty po śladzie itp.
Dźwig
Dziecko siedzi na krześle i podnosi
palcami do góry małe przedmioty rozrzucone na podłodze, np. woreczki z grochem,
kredki, klocki itp. W wersji trudniejszej zadaniem jest wrzucanie tych
przedmiotów do koszyka.
II. Ćwiczenia
na stopy płasko-koślawe
Rolowanie
Dziecko siedzi na krześle. Stopy
ustawione równolegle na ręczniku lub folii leżącej na podłożu. Zadaniem jest
zwijanie materiału palcami stóp.
Jazda na rowerze
Dziecko leży na plecach i pedałuje
nogami, mocno „naciskając pedały” palcami stóp.
Żabka
Dziecko robi przysiad z kolanami
skierowanymi do zewnątrz i skacze w różnych kierunkach przez pół minuty.
Złap i rzuć
Dziecko siedzi na krześle i łapie
stopami drobne przedmioty, wrzucając je do pudełka stojącego nieopodal. Większe
przedmioty można łapać obiema stopami.
Piłka w grze
Dziecko siedzi na podłodze,
odchylone do tyłu i podparte rękami. Przetacza piłkę między podeszwami stóp, a
następnie podrzuca ją stopami lekko w górę i łapie.
Spacer gąsienicy
Dziecko stoi i powoli przesuwa się
do przodu bez odrywania stóp od podłoża. Najpierw podkurcza palce i przyciąga
piętę w stronę palców, a potem prostuje palce, nie ruszając piętą. Ruchy
powtarzane są jednocześnie obiema stopami.
III. Ćwiczenia
na koślawe kolana
Stopa – nos
Dziecko siedzi na podłodze z
ugiętymi nogami, chwyta dłońmi raz prawą, raz lewą stopę i dotyka nosa.
Brawo
Dziecko siedzi na podłodze,
odchylone do tyłu i podparte rękami. Podeszwami stóp bije brawo. Nogi lekko
unoszą się nad podłoże.
Sekator
Dziecko leży na plecach, nogi ugięte
w kolanach, stopy ma oparte na podłodze, a ręce wzdłuż tułowia. Dziecko unosi
wyprostowane nogi do góry do pionu, robi rozkrok, złącza nogi i opuszcza na
podłogę. Ćwiczenie należy powtórzyć kilka razy.
Rozpieranie kolan
Dziecko siedzi po turecku, trzyma
dłonie na kolanach. Łokcie ugięte pod kątem prostym. Siłą ucisku rąk i ciężarem
ciała przypiera kolana do podłoża.
Skłony
Dziecko siedzi po turecku, ręce ma
wyprostowane i uniesione do góry. Wykonuje skłon w przód, dotykając rękami do
podłoża.
Stopa – kolano
Dziecko siedzi głęboko na taborecie.
Przesuwa palcami jednej stopy (odchylając kolano do zewnątrz) po drugiej nodze
– od kostki aż do kolana. W tej samej pozycji dziecko może wykonać drugie,
podobne ćwiczenie. Dziecko chwyta woreczek z grochem jedną stopą i układa go na
kolanie drugiej nogi.
Anna Kocoń – Tondos – nauczyciel rehabilitant
Artykuł na podstawie : Eline S.„Uważność i spokój żabki”
POMOC ZDALNA SPECJALISTY – REHABILITACJA RUCHOWA
Poniżej wymieniam kilka prostych i przyjemnych sposobów na wsparcie dziecka, które przejawia trudności z zakresu integracji sensorycznej. Zachęcamy do wspólnego ćwiczenia, które pozwoli na odczucie na “własnej skórze” oddziaływania różnych bodźców, jak również wpłynie na pogłębienie relacji z dzieckiem.
Dzisiaj proponuje ćwiczenia odpowiedzialne za układ propriocetywny który odpowiedzialny jest za tzw. czucie głębokie, dostarcza wrażeń z mięśni i stawów.
Anna Kocoń – Tondos – nauczyciel rehabilitant
Artykuł na podstawie : Eline S.„Uważność i spokój żabki”
ĆWICZENIA DLA DZIECI OBJĘTYCH POMOCĄ PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA
Zapraszam dzisiaj do zabaw z gimnastyką, niezależnie od pory i okoliczności ćwiczenia powinny sprawiać dziecku frajdę – tylko wtedy będzie je wykonywało chętnie i dokładnie. Czasem wystarczy atrakcyjna nazwa, odrobina wygłupów – szczekanie, miauczenie – albo... powierzenie funkcji trenera. Dlatego, jeżeli ćwiczymy z dzieckiem w domu, musimy znaleźć odpowiednią porę. Najlepszą będzie ta, w której dziecko mówi: "Mamooooo, nudzę się" albo zaczyna rozrabiać. O to kilka propozycji ćwiczeń w których dziecko i rodzic będą się świetnie bawić a przy okazji dziecko wykona kilka prostych ćwiczeń. Zapraszam do zabawy.
Zabawy z gimnastyką
Dziecko siedzi na podłodze, podparty z tyłu dłońmi. Nogi ma ugięte w kolanach. Unosi zgięte nogi i na hasło "bęben!" uderza (lekko!) piętami w podłogę, a na hasło "pianino!" "gra" na niej paluszkami stóp. Może wystukiwać rytm konkretnej piosenki, np. "Wlazł kotek na płotek".
Dziecko opiera się na rękach i nogach (brzuchem do góry), unosi biodra i wędruje w tej pozycji. Będzie miał większą frajdę, jeśli ty także spróbujesz!
Dziecko leży na podłodze na brzuchu i "pływa" żabką (ale używa tylko rąk).
Rodzicu stań twarzą do dziecka i trzymaj go za ręce. Malec staje na twoich stopach i tak tańczycie.
Usiądźcie po turecku naprzeciwko siebie. Dziecko naśladuje wszystkie twoje ruchy ("wkręcasz żarówki", kiwasz na boki głową, rysujesz w powietrzu kółka rękami). A potem zmiana ról – rodzicu naśladuj malucha. Zabawę możecie sobie urozmaicić robieniem głupich min: róbcie ryjek, uśmiechajcie się szeroko, wystawiajcie język itd. To świetne ćwiczenia mięśni twarzy – sprzyjają wymowie.
Rodzicu stań w szerokim rozkroku, a dziecko biega na czworakach wokół twoich nóg, wykonując ósemki (i oczywiście - szczekając albo popiskując jak mały piesek).
Na podłodze rozciągnijcie skakankę lub sznurek (możecie też wykorzystać np. krawędź dywanu). Dziecko idzie (plecy proste, głowa wysoko, krok pełen godności) wzdłuż linii, stawiając stopy na krzyż, niczym modelka na wybiegu.
Dziecko w pozycji na czworakach uderza piłkę czołem i stara się nią trafić do bramki (można ją wyznaczyć za pomocą kręgli, klocków itd.). Licz, ile bramek tak zdobędzie.
Anna Kocoń – Tondos – nauczyciel rehabilitant
Artykuł na podstawie : Eline S.„Uważność i spokój żabki”
W tym tygodniu propozycja zabawy z dzieckiem, którą możecie Państwo z powodzeniem wykorzystać w domu. Głównym jej celem jest uczenie się umiejętności dzielenia się z innymi i nawiązywania dobrych relacji. Do zabawy wykorzystajcie ilustracje różnych przedmiotów z przesłanych kart pracy.
Pomiędzy uczestników zabawy (możemy włączyć rodzeństwo lub krewnych np. ciocia, wujek) rozdajemy karty z ilustracjami przedmiotów, które można dać na prezent (rower, kubek, miś, książka itp.). Następnie włączamy dowolną muzykę a wszyscy biorący udział spacerują powoli. Kiedy muzyka ucichnie (potrzebny jest ktoś, kto będzie obsługiwał wykorzystywane w tym celu urządzenie) należy jak najszybciej dobrać się w pary i wymienić się prezentami, mówiąc „Daję Ci ...”. Druga osoba odpowiada „Dziękuję” po czym daje swój prezent. Gra toczy się dopóki wszyscy uczestnicy nie wymienią się prezentami. Na zakończenie podsumujcie zabawę opowiadając jak się czuliście kiedy dawaliście i gdy otrzymaliście prezent. Miłej zabawy!
Oto propozycje ćwiczeń z dzieckiem, które możecie Państwo wykonywać z dzieckiem w domu. Pomagają one rozładować emocje i wyciszyć się. Zachęcam, aby wykorzystać obecny czas właśnie do wspólnych ćwiczeń – będzie to z korzyścią dla dziecka oraz waszej więzi, pomoże również radzić sobie z trudnościami związanymi z dyscypliną w domu.
1. Nazwij uczucia
Prosimy dziecko o dokończenie zdań. Młodszym dzieciom można dodatkowo zobrazować emocje pokazując obrazek/zdjęcie lub robiąc minę:
Czuję złość, gniew gdy … (co się dzieje, co sobie wyobrażam?)
Czuję radość, zadowolenie, kiedy …
Czuję smutek, rozpacz, gdy …
Czuję strach, lęk, kiedy …
Starszym dzieciom (5, 6 latki) można poszerzyć listę emocji:
Czuję wstyd, gdy …
Czuję podziw, szacunek, kiedy …
Następnie wspólnie zastanawiamy się kiedy i w jakich sytuacjach ludzie odczuwają takie emocje (w tym celu możemy odwołać się np. do bohatera lubianej przez dziecko bajki). Dziecko może narysować na kartce miny z emocjami, o których rozmawiamy. Po zakończonym ćwiczeniu proponujemy dziecku, że nauczymy jej rozładowywać napięcie związane ze złością poprzez następujące ćwiczenie:
2. Groźna mina – ćwiczenie uwalniające napięcie
JAK TO ROBIMY:
Siadamy wygodnie, zamykamy oczy. Poproś dziecko aby:
Zrobiło bardzo groźną minę – zmarszczyło czoło, wysunęło do przodu ściśnięte usta, napięło całą twarz. W takiej pozycji wytrzymujemy chwilę a następnie wracamy do „naszej twarzy”, puszczamy mięśnie - czujemy, jak twarz znowu jest rozluźniona.
Zwinęło dłonie w pięści i wysunęło do przodu, napięli ramiona i barki. Wytrzymujemy w tej pozycji kilka sekund i uwalniamy napięcie - wszystkie mięśnie rozluźniają się.
Napięło mięśnie klatki piersiowej i brzucha. Po chwili rozluźniamy je.
Czas na nogi i stopy. Wyciągnij je do przodu i unieście lekko do góry , napnij. Czas na rozluźnienie i odprężenie
Ćwiczenia można wykonywać dwukrotnie. Po nich przez chwilę oddychamy miarowo, oddając się odprężeniu. Potem pomału przeciągamy się , otwieramy oczy, jesteśmy zrelaksowani.
Na zakończenie nie zapomnijmy pochwalić dziecko za włożony wysiłek i współpracę!
opracowała: Iwona Tylmann – Piekielska, psycholog
POMOC ZDALNA SPECJALISTY – REHABILITACJA RUCHOWA
Integracja sensoryczna - to zdolność układu nerwowego do organizacji i interpretacji informacji dostarczanych przez zmysły oraz adekwatna reakcja organizmu na bodźce płynące z otoczenia. Oznacza to, że mózg otrzymuje informacje pochodzące ze wszystkich receptorów: wzrokowych, słuchowych, smakowych, węchowych i czuciowych, potrafi je odpowiednio zinterpretować i na nie odpowiedzieć. Integracja sensoryczna rozpoczyna się już w okresie płodowym i kształtuje się do około 7 roku życia. Układ funkcjonuje dobrze, jeżeli wszystkie funkcje są zrównoważone. Jeśli jednak przetwarzanie bodźców jest zakłócone, może to rzutować na całościowe funkcjonowanie dziecka – na jego rozwój motoryczny, umiejętność skupiania uwagi i uczenia się oraz na rozwój emocjonalny.
Aby organizacja i interpretacja bodźców była prawidłowa, potrzebna jest współpraca 3 układów:
· dotykowego (czyli identyfikacja bodźców czuciowych: interpretowanie, czy coś jest mokre czy suche, śliskie czy tępe, ostre czy gładkie),
· przedsionkowego (czyli koordynacja ruchów oczu, głowy i ciała, która odpowiada za utrzymywanie równowagi, balansowanie),
· proprioceptywnego (czyli interpretowanie przez mózg sygnałów z mięśni i stawów, które informują o pozycji i położeniu ciała w przestrzeni).
Nie jest to trudne – wiele rzeczy można zrobić przez zabawę, w domowym zaciszu. Choć nie zastąpi to zajęć prowadzonych przez specjalistę, to może znacznie pomóc dziecku w codziennym funkcjonowaniu. Większość tych aktywności jest ogólnorozwojowa, dlatego może być wykonywana również przez te dzieci, które nie mają żadnych problemów z przetwarzaniem sensorycznym. Proponuje kilka zabaw, które można wykonać w domu.
Zapraszam i życzę miłej zabawy.
DOMOWE ZABAWY SENOSRYCZNE DLA DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM
1. Pudło sensoryczne
Wykonanie i stopień trudności zależy wyłącznie od naszych chęci i umiejętności. W wersji podstawowej mogą to być kasztany, fasola, groch albo ryż wsypane do dużego plastikowego pojemnika. Można też do plastikowego pudełka nasypać np. ryżu albo kaszy manny i wrzucić drewniane puzzle. Zadaniem malucha będzie wyłowienie ukrytych elementów. Można także pokusić się o przygotowanie małego dzieła sztuki. W tym wypadku bazą będzie ryż zafarbowany na zielono (np. barwnikiem spożywczym), do którego wystarczy wrzucić różne zabawki tematyczne, np. biedronki, motylki…
Dla starszych dzieci doskonale sprawdzi się duże plastikowe pudełko. Przedszkolak może wcielić się w rolę archeologa i pobawić się w wykopaliska. Plastikowe pudełko wystarczy wypełnić piaskiem lub kaszą manną, dosypać kamyków i ukryć w nim małe dinozaury.
2. Ścieżki sensoryczne
W sklepach ze sprzętem sportowym albo rehabilitacyjnym dostępne są różnego rodzaju akcesoria, z których można układać ścieżki sensoryczne. Oczywiście można też wykorzystać przedmioty, które znajdziemy w domu lub podczas spaceru. Wystarczy na macie piankowej albo na dywanie ułożyć np.: kamyki, małe szyszki, patyki, kasztany, ziarna fasoli czy żołędzie. Chodzenie po ścieżce sensorycznej to świetny masaż dla małych stóp, pobudza różne receptory, stymuluje wyobraźnię i równowagę oraz poprawia koordynację wzrokowo-ruchową.
3. Masy sensoryczne
Zabawy różnymi masami to świetne ćwiczenie dla małych rączek. Dzieci z zaburzeniami SI często nie lubią się brudzić, ale ugniatanie, przelewanie i dotykanie różnych faktur jest bardzo ważne w rozwoju motoryki małej. Dlatego warto proponować malcowi różne rozwiązania: ciastolinę, piankolinę, galaretki, piasek kinetyczny, lód itp. (w Internecie dostępnych jest wiele przepisów na przeróżne masy, warto poszukać czegoś, co maluchowi przypadnie do gustu). W warunkach naturalnych w zupełności wystarczy piasek i błoto.
4. Wspólne gotowanie
Mieszanie, przelewanie, odmierzanie, ugniatanie – wszystkie te czynności doskonale stymulują receptory dłoni. Dodatkowo zaangażowanie malca w przygotowywanie posiłków może zaprocentować także na innym polu – dzieci chętniej próbują dań, w których przyrządzaniu aktywnie uczestniczyły.
5. Malowanie rękami i stopami
Dotykanie farb, malowanie paluszkami, odbijanie całych rączek i stópek – to wszystko, podobnie jak pudełka sensoryczne, uwrażliwia receptory. Malowanie rękami spodoba się także dzieciom, które nie lubią malować w tradycyjny sposób ze względu na słabe napięcie mięśniowe – używanie paluszków jest trudniejsze niż trzymanie kredki czy pędzla i dociskanie ich do kartki.
6. Pisanie palcem
Pisanie literek lub rysowanie różnych kształtów w rozsypanej na stole mące/kaszy mannie/piasku również pomaga uwrażliwiać receptory małych rączkach.
7.Naleśnik
Rozłóż koc na podłodze, dziecko ułóż na brzegu. Turlaj je w kierunku drugiego brzegu, ciasno zawijając w koc, mówiąc, że zawijasz naleśnika. Następnie, jeżeli dziecko jest zadowolone, udawaj że kroisz, posypujesz cynamonem lub zjadasz naleśnika, delikatnie masując zawinięte dziecko rękami. Zadaniem dziecka jest samodzielne rozwinięcie się.
8.Skarby w ryżu
Napełnij pojemnik ryżem lub kaszą i ukryj w nim różne przedmioty. Zadaniem dziecka jest wyciągnięcie zabawek z pudełka.
9.Zabawa w wannie
Używajcie podczas kąpieli różnych gąbek, ręczników i szczotek. Zachęcaj dziecko do używania mydeł o różnych zapachach, kształtach i konsystencji.
Anna Kocoń – Tondos – nauczyciel rehabilitant
Zapraszam do konsultacji : ania_kce@interia.pl
Artykuł na podstawie : Biel, L. and Gołąb, J.: “Integracja sensoryczna”, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2015